In 1992 werd Marcel De Meyer aangesteld als pastoor in de Sint-Antoniusparochie. Al snel werd hij geconfronteerd met de problematiek van vluchtelingen die in ons land asiel vroegen. Toen eind 1998 de eerste asielcrisis uitbrak, stelde pastoor Marcel zijn kerk open voor mensen zonder papieren, vooral uit Congo en Algerije, die hun onzekere situatie geregulariseerd wilden zien. De actie kreeg veel media-aandacht maar kende aanvankelijk weinig resultaat. Toch resulteerde ze uiteindelijk in een positief antwoord voor de meerderheid onder hen.

Ook in 2003 en 2006 werd de Regenboogkerk van Sint-Antonius een plaats voor kerkasiel. Maar Pastoor Marcel stelde zijn kerk niet alleen open voor asielzoekers. Mensen van verschillende origine kwamen vragen of ze de kerk mochten gebruiken voor hun eigen misvieringen. Zo ontstonden het Congolese koor Esengo (vreugde), het Filipijnse koor Pag-ibig (liefde) en het Afrikaanse vrouwenkoor Coeur immaculé de Marie. Aanvankelijk luisterden zij eigen Afrikaanse en Filipijnse eucharistievieringen op. Om de wederzijdse integratie te bevorderen werd uiteindelijk gekozen voor wekelijkse Afro-Vlaamse, Filipijns-Vlaamse en Afro-Filipijns-Vlaamse vieringen. Na elke viering delen de aanwezigen samen de maaltijd.