UCO Braun was de jongste van de Gentse UCO-fabrieken. Pas in 1950 opende ze de deuren. De doorgedreven mechanisering maakte van deze fabriek de meest productieve in de UCO-familie. De keerzijde was dat het ‘zweetsysteem’, zoals de vakbonden de arbeidsomstandigheden in de naoorlogse textielfabrieken noemden, hier heel ver doorgedreven werd. Het absenteïsme was hoog en veel mensen hielden het niet lang uit bij UCO Braun. Anderen werkten er dan weer hun hele leven, tot de fabriek in 2009 de deuren sloot.

Het personeelsarchief van deze fabriek werd bewaard voor de periode 1980-2009. Het vormt een interessante casestudy van de Gentse textiel in de laatste decennia van zijn bestaan. Daaruit komen een aantal verrassende feiten naar voren. Zo was de textiel voorheen een erg vrouwelijke werkgever, maar in deze periode werkten weinig vrouwen in UCO Braun. Ook de perceptie dat op het einde van de 20ste eeuw de textielarbeiders bijna uitsluitend migranten waren, klopt niet: het merendeel was nog altijd Belg. Deze en andere resultaten uit het onderzoek van het archief worden hier onder de vorm van cijfers en grafieken getoond.