Al van bij zijn ontstaan was het station Gent-Sint-Pieters een belangrijk ijkpunt voor nieuwkomers. Niet alle migranten kwamen met de trein in Gent aan, maar velen zagen hun eerste beelden van de stad vanuit het raampje van een treinstel. In 1936 werden de Spaanse niños er door de Gentse hulpverenigingen ontvangen. Tot in de jaren 70 kwamen Italiaanse migranten er toe met de rechtstreekse trein uit Milaan. Vanaf 1971 konden de nieuwkomers er met hun dringendste vragen terecht bij het Provinciaal Integratiecentrum, dat toen gevestigd was op het Maria Hendrikaplein.

Ook voor de grootste groep niet-Gentenaars in de stad, de nieuwkomers uit West-Vlaanderen, had het station Gent-Sint-Pieters een speciale betekenis, nog tot vandaag. Het beeld van de hordes studenten met rugzak, wachtend op de trein naar Knokke, Blankenberge, Oostende, Kortrijk of De Panne komt heel wat pendelaars bekend voor. Vele van deze ‘tijdelijke migranten’ bleven uiteindelijk plakken in de stad.